Annemi özlüyorum, belki de hiç anmadığım kadar anıyorum, ilginç bir şekilde hiç ummadık bir şey onu hatırlatıyor bana, özlüyorum… Muzurca söylenmiş argo deyimlerini, ölüm döşeğinde söylediği “elbet bir gün buluşacağız” şarkısını sık sık hatırlıyor ve anıyorum onu. Zor bir çocukluk geçirmiş benim annem, ardından mücadeleli bir çalışma hayatı ve sen haklısın-ben haklıyım çatışmalarıyla süren uzuuuun bir evlilik. Güçlü kadındı benim annem ve bir o kadar da aksi, özlüyorum onu…

Sorsanız herkesin var bir hikayesi, kimse için kolay değil hayat. Hele bir de kadınsanız sanırım biraz daha zor. Kuşkusuz bulunduğumuz coğrafyanında bunda yadsınamaz etkileri…

Çocukluğumuzdan kalan içimize işlemiş öğretiler, tüüler-kakalar, tabular, ayıplar… Damarlarımıza işlemiş, en “kimseyi umursamam” diyenlerin bile sırf yapmaktan utanç duyduğu için ötelediği hatta inkar ettiği masum istekler…

Kadın olmak zor, üzerimize yapışmış bir kere; aileyi çekip çevirenin kadın olduğu öğretisi. Hele namus kavramı… Oysaki tüm duygu ve davranışlar ayırmadan, bölmeden, eksiksiz, istisnasız insana dair. Çocuklarımıza insanca düşünmenin, davranmanın, yaşamanın ne olduğunu öğretmeliyiz. Sevmenin ve sevilmenin hazzını öğretmeliyiz, hiç bıkmadan, usanmadan, yine, yeniden…

Meltem Erkoç